Sertçe göğsüme oturan bu ağrıya dokunabilirsem geçecek. Acıtacak farkındayım. Sindirene kadar ağırlayacağım onu göğüs kafesimde. Kaçmadan, acısını yok saymadan, kendime kızıp canımı daha çok yakmadan, ya da daha derine bastırmadan.. geleni bir kabul edip onunla canım yanarken konuşursam geçecek. Kolay olmayacak ama mutlaka anlaşacağız onunla. 'Nasıl geldin?', 'Neden şimdi?', 'Ne anlatıyorsun bana?' diyeceğim. Her sözünü yol göstersin diye aklıma bırakırsam, kalan izini de iyileşsin diye zamana bırakırsam geçecek. Hemen geçsin diye kovmadan, tekrar gelir mi diye korkmadan, hep üst üste gelir diye kapanmadan, hep benim başıma gelir mi diye kaçmadan yüzleşeceğim.
Dokuna dokuna, konuşa konuşa, evet ağlaya ağlaya.. ağlarken kendime şefkat gösterirsem geçecek. Yaramı üflersem de..
İyileşmeden iyi olmuşum gibi yapmadan kendimi bırakırsam geçecek.
Kelimeler uçar.. yerine anason kokusu kalır. Kelimeler uçar, yerine birkaç kırık kanat kalır. Kelimeler uçar, yerine ağızda acı nikotin tadı kalır. Kelimeler uçar ve güpegündüz tüm cinayetler haklı çıkar. O yüzden kelimeleri kullanmak lazım, biliyorum. Fakat yetmediği yerler de oluyor böyle işte.. ne anlatacağını, nasıl anlatacağını bilemediğin. Derdini anlatmamaya dertlenmeli insan. Dünyaya gelmiş olmanın ağırlığından bi tık önce.. en ilkel haliyle seni öpmenin erdemi..gülümsemeye genel olarak herkesin ihtiyacı yok mudur? Dünyaya geri gelmenin ihtiyacı?
O kemandaki ses ege denizinde boğuldu.Battı gerçeğin kayalıklarına vuran oyuncak bot. Ya sen?
Açlıkla sınanan, kibirle, gösterişle donanmış tarihin susan kuklalarına ne öğretecektin? Kaç miligram şeker sana fazladan bir gün daha kazandıracaktı?
Gözümde sabah gördüğüm tekerlekli sandalyedeki kız çocuğu. Otizmli. Taş çatlasın dokuz/on yaşlarında, gökyüzüne bakıyor kafası hep arkada. Dil bilmeyince konuşmak nafile. Bir karton, sarı pis bi renkte. Yazmışlar önüne: "Aciz"
Boşver arkanı dön uyuyalım. Sana söyleyeceklerim uyuştu, söylemeyeceklerimi de unuttum.
