çok tehlikeli işyeri sınıfı gülleri..

Önceleri (yani küçük ve şımarık bir çocukken:) çalıştığım yerdeki kadınlara veya kız arkadaşlarıma gelen çiçekler biraz içimi burkardı, kabul:) bulunduğum yere servisi olan tek çiçekçinin çicek beyinli kuryesine koridorda denk geldiysem boş gözlerle bakar, elindeki güllerin ne kadar yapay, suni, yapmacık olduğunu düşünmeye çalışır ve hiç kıskanmazdım:)

Sonra, bu yeni yerde çiçek bekleyen kadınlardan olmaktan vazgeçip çiçek ekmeye karar verdim.gittim belki 50 adet gül fidesi aldım.ve ofisimin önündeki 15 cm genişliğindeki toprağa ektim.. Kimini kendim, kimini de babam.. Sonrasındaki 1.5 yıl boyunca her gün üşenmeden topraklarına baktım.suladım.vitamin koydum.ve onlar da teşekkürlerini bana hiç solmayarak, bu mevsimde bile müthiş renkleriyle aşağıda gördüğünüz gibi açarak ilettiler..

Şimdi nerdeyse 1500 kişinin aynı anda kaplama yaptığı, beton döktüğü, demir büktüğü, sürekli aynı uğultunun baş döndürdüğü bu garip yerde, tozun toprağın arasında güllerimin nazik boyunları yükseliyor..

Yarı çıplak güller gördüm,
İnsana soyunmuşlardı..
:)

merve